24 maart 2022

De film vertelt het levensverhaal van architect Hans Broos en combineert nagespeelde scenes met documentair materiaal. In Brazilië is Broos beroemd, maar daarbuiten kennen weinigen hem. Als vroege ‘brutalist’ ontwierp Broos tal van indrukwekkende gebouwen en bewees hoe fijnzinnig je met beton kon ontwerpen. Toen hij op latere leeftijd Alzheimer kreeg maakte hij notities van zijn veelbewogen leven. Ze vormen de aanleiding voor deze poëtische documentaire over een bijzondere architect door filmmaker Ladislav Kaboš.

In filmtheather De Lieve Vrouw werd de film ingeleid door Martijn Haan. Op zijn Oostblog vind je verhalen die spelen in de landen van het voormalige Oostblok en de voormalige Sovjet-Unie. Momenteel legt hij de laatste hand aan een kloek boek over Brutalisme in Nederland, dat volgend jaar verschijnt.

Met Brutalisme wordt een architectuurstroming aangeduid die van de jaren 50 tot en met de jaren 70 van de twintigste eeuw zijn hoogtij had. Kenmerkend voor deze architectuur is dat materialen als beton en baksteen ‘ruw’ zijn toegepast. De naam is afgeleid van de term Brut die Le Corbusier hanteerde voor ruw beton. De aandacht voor brutalistische architectuur is groeiende maar, net als bij het Structuralisme, is en wordt er veel gesloopt. De robuuste en soms ook bombastische uitstraling van brutalistische architectuur roept bij het brede publiek weinig sympathie op, maar wordt door menig architectuurliefhebber wel gewaardeerd. Een Amersfoorts voorbeeld van brutalistische architectuur is het voormalige GGD-gebouw aan de Zonnehof, ontworpen door architect Linssen. Dit gebouw is getransformeerd naar woningen en heeft meegedaan aan de derde editie van de Stadsbouwprijs Amersfoort (2024).