Interview door Erik van Marissing, foto door Rufus de Vries
Verhuizen van een extreem droge en warme omgeving naar het koele Amersfoort, waar de aanwezigheid van water haast vanzelfsprekend is. Voor Sadaf Hassan Zada is het niet alleen een enorme overgang, maar vormt het ook een bron van inspiratie. Geboren in Afghanistan weet zij als geen ander hoe belangrijk het is om het water te koesteren en er zuinig mee om te gaan. “In het begin was ik nog blij als het regende”, zo vertelt ze lachend -een oude gewoonte uit haar thuisland, waar het maar weinig regent- maar inmiddels is ze hartstikke Nederlands als het gaat om haar opvattingen over het weer: “nu ben ik juist blij als het warm en zonnig is!”
Sadaf is nog niet zo lang geleden afgestudeerd als architectonisch ontwerper en werkt sinds kort bij AG Nova Architecten. Ze heeft zich ook aangesloten bij Jong FASadE, een enthousiaste groep jonge Amersfoortse stedenbouwers, architecten en landschapsarchitecten die onder meer betrokken is bij de Amersfoortse Stadsbouwprijs en de Dag van de Architectuur. Ondanks haar prille carrière is ze al heel uitgesproken over haar vak. Ze weet goed wat ze mooi vindt. De alleen nog op papier bestaande ‘circular villa’ van studiegenoot Hajar Eslami bijvoorbeeld. Dit cirkelvormige woonhuis ligt deels onder het wateroppervlak en is omgeven door een tweede ring, die de grens tussen privé en publiek markeert. Zelf weet Sadaf ook al welke bijdrage ze met haar werk zou willen leveren aan de stad van de toekomst. Ooit hoopt ze namelijk haar eigen complex sociale huurwoningen te mogen ontwerpen. Het water zal daarin zeker een belangrijke plek innemen, want dat is volgens haar niet alleen mooi, “het hoort ook bij de stad en bij het leven.”
Ze noemt het water het liefst in een adem met groen. Een plek die haar inspireert is de omgeving van het Castellum in Kattenbroek, waar het groen van Park Schothorst aansluit op de vijver van Emiclaer. Een andere plek die ze al fietsend ontdekte is het buurtje langs de Hogesteeg in Vathorst. Beide plekken zijn volgens haar een goed voorbeeld van een doordacht stedenbouwkundig concept, waar het water en het groen harmonieus samengaan en waar voldoende ruimte is voor lopen, fietsen en ontmoeten. Onder invloed van de seizoenen verandert de betekenis en het gebruik van het water bovendien. Tijdens een strenge winter, een paar jaar geleden, zag Sadaf bijvoorbeeld hoeveel mensen er op het water afkomen als het bevroren is en je erop kunt schaatsen. “Water”, zo concludeert ze, “brengt activiteit met zich mee” die nodig is voor een leefbare stad.
Sadaf vindt het belangrijk dat er voldoende openbare plekken zijn waar mensen toegang tot het water hebben. Om rustig te zitten, om vogels te kijken, om te varen, te zwemmen of te schaatsen. In de bestaande stad, waar de ruimte vaak beperkt is, blijft het vaak bij plekken waar je naar kunt kijken en tot rust kunt komen. Daar kunnen vijvertjes of klein buurttuintjes bijvoorbeeld uitkomst bieden. En grotere gebouwen lenen zich goed voor groene gevels. Maar dat is nog niet genoeg. Geïnspireerd door de manier waarop ze in landen waar het erg droog is ‘grey water’ opvangen en gebruiken, zou Sadaf in haar eigen gedroomde ontwerp graag standaard ruimte willen reserveren voor een kas of een inpandige ruimte met veel glas, zodat je er je eigen groente kunt verbouwen. Immers: van groen word je gelukkig en aan regenwater hebben we hier in Nederland (vooralsnog) geen gebrek.
