Interview door Erik van Marissing, foto door Rufus de Vries
Langs het water onder je eigen huis doorlopen. Dat is voor veel mensen een gekke gedachte. Voor Ineke en Boudewijn Hogeboom is het de dagelijkse realiteit. Ze zijn de trotse eigenaar van een zogenaamde Brugwoning in Kattenbroek, gebouwd op de oevers van de Malewetering. Het watertje vormt een tastbare herinnering aan de tijd dat dit nog het buitengebied van de gemeente Hoogland was. Dat Ineke en Boudewijn juist aan het water zouden komen te wonen, was achteraf gezien geen toeval. Hun eerste huis was een woonboot en het water heeft altijd een ongekende aantrekkingskracht op hen gehouden: “Water is het ultieme vrijheidsgevoel: het is levendig, het stroomt, het weerspiegelt en er is altijd wat te zien”, aldus Boudewijn. Als geboren Zeeuwse hoort Ineke de zee zelfs nog ruisen als ze tijdens een boswandeling even haar ogen sluit. Het vormt ook een bron van inspiratie voor haar schilderijen, al was ze zich daar nooit zo bewust van. Totdat een bezoeker van een expositie haar erop wees dat op alle werken water te zien was.
Toch was het water niet waar ze voor vielen. Zoekend naar een huis met ruimte voor een atelier, waren ze vooral onder de indruk van het licht. En ze waren op slag verliefd op het unieke ontwerp, dat zich kenmerkt doordat een deel van het huis samen met dat van de achterburen het water letterlijk als een brug overspant. Het ontwerp van Leo Heijdenrijk, die in Amersfoort ook bekend is als initiatiefnemer van het Mondriaanhuis, is dusdanig uniek dat de woningen zelfs een plekje in Madurodam hebben gekregen. Het water heeft een prominente plek bij dit ontwerp. Het vormt als het ware de gemeenschappelijke binnentuin waar men elkaar ontmoet. Ineke en Boudewijn maken geregeld een praatje over de heg met de buren aan de overkant van het water.
Wanneer het hevig regent of stormt, denken ze met enige weemoed terug aan hun leven op de woonboot, waar de elementen letterlijk voelbaar waren. Toch hebben ze juist op de vaste grond in Amersfoort wel eens last van het weer, bijvoorbeeld wanneer ze hun weggewaaide tuinmeubelen uit de sloot moeten vissen. Heel af en toe loopt een deel van de tuin onder water. “Het is zelfs wel eens tot aan het stoepje hier gekomen”, memoreert Ineke met een lach die verraadt dat het allemaal weinig voorstelt. Niet gek dus dat ze beiden heel uitgesproken zijn: het water kent louter voordelen. Het enige ongemak is er voor de glazenwasser, die vanuit de sloot en gestoken in een waadpak zijn werk moet doen. Hun grootste angst, als je het al zo wilt noemen, was dat ze veel last van muggen zouden hebben. Maar onder invloed van het gemaal wisselt de waterstand geregeld en blijft het water stromen. En anders zijn er nog de vleermuizen die hun werk doen. Ze delen hun habitat met onder meer kikkers, eendjes, zwanen, vissen en -elke winter- een ijsvogeltje.
Het water onder hun huis vormt een zichtbare verbinding tussen de vijver van Emiclaer en het park in Hoogland. Veel mensen vinden het leuk om te zien en zullen daar verder niet al teveel betekenis aan geven, behalve dan de kinderen die ’s zomers met een opblaasbootje onder de huizen door peddelen. Voor Ineke en Boudewijn staat het kleine watertje echter symbool voor hoe we als mens met de natuur omgaan. En dat is best zorgelijk. Fietsend naar het Centraal Station vraagt Boudewijn zich bijvoorbeeld regelmatig af waarom de fietspaden bij hevige regen onder water lopen en dat rechtstreeks het riool in verdwijnt. Met wat kleine aanpassingen kun je dat ook in wadi’s laten wegstromen. Amersfoort doet al veel goed, maar het kan altijd nog beter, zo concluderen ze beiden. Wetende hoezeer het water bijdraagt aan het geluksgevoel, heeft Ineke nog een ultieme wens voor hun eigen stukje Malewetering: “maak er zwemwater van. Het lijkt me heerlijk om ’s zomers zo vanuit je huis een duik te kunnen nemen”.
